یکی از ابتدایی ترین شعارهای انقلاب اسلامی از بدو ظهورش تا به امروز توجه به محرومان ومستضعفان جامعه بوده وهست تاجایی که درنگاه امام (ره) فقرا و متدینین بیبضاعت گردانندگان و برپاکنندگان واقعی انقلابها و جمهوری اسلامی را حکومت پابرهنگان میدانستند.
ازاینرو انقلاب اسلامی همواره از صاحب منصبان و دست اندرکاران نظام انتظار داشته و دارد که همچون محرومان و مستضعفان که درد فقر و استضعاف را چشیده اند با دوری از رفاه طلبی و تجملگرایی،کوخ نشینی را سرلوحه ی زندگی خود قرارداده و به جرگه ی کاخنشینان و مرفهین بی درد وارد نشوند. چرا که کسانی که خود درتجملگرایی و رفاه طلبی غرق شده اند چگونه میتوانند دغدغه ی مستضعفان را داشته باشند وچه میدانند درد فقر چیست و فقیر کیست!
